همشهری آنلاین - زهرا بلندی: بستنی در ایران قدمتی هزارانساله دارد و برخلاف گفتههای نادرستی که گاهی در محافل غیررسمی و فضای مجازی مطرح میشود، نام آن هیچ ربطی به فردی به اسم «کریم» ندارد.
و اما تهرانِ قدیم، قصهای شنیدنی از نخستین بستنیفروشها دارد؛ قصهای که از دکان ساده «ممدریش» آغاز میشود. او اولین کسی بود که در پایتخت بستنی درست کرد و فروخت. خامه را دور قالبها میمالید و با چرخاندن آن، بستنیای میساخت که هنوز هم در خاطره تهرانیهای قدیمی مانده است.
همزمان با او، بستنیفروشهای دورهگرد هم وارد صحنه شدند؛ بعضی با چرخ دستی، بعضی با قالبهای بشکهای، بستنیهایی ساده و ارزانتر از دکانها میفروختند و تا سالها صدای آنها نشانهای از شروع تابستان بود.
و اما آلاسکافروشها... بستنیهای یخیشان را از کارگاههایی در محلههایی مثل خیابان کارون تهیه میکردند و با ظرفهای فلزی عایق، در کوچههای شهر دوره میافتادند تا مشتری پیدا کنند.
تابستان تهران، پیش از آمدن یخچال و فریزر، طعم دیگری داشت؛ طعم فریادهایی که در کوچهها میپیچید: «بستنی! آی بستنی! نوبر بهاره بستنی!»
کد خبر 976138
نظر شما